ნახე?!
მთა-ველებად გაგიშალე,
შენი ოცნებები, ფერადები,
არა უშენობა არ მაწამებს,
როგორც უკვდავება მენატრები.
ნახე?!
ოცნებები დავაგროვე,
ცაზე მივაკერე ვარსკვლავებად,
ახლა სათითაოდ მოსწყდებიან,
ჩემს პირს გაუგებელ ქარაგმებად.
ნახე?!
უტაძროდაც დავიჩოქე,
ნახე?! უტკივილოდ ავქვითინდი,
მე ხომ უშენობამ შემაშინა,
შენ კი, სიახლოვით შემიშინდი .
ალბათ მოგერიენ, მოგიპარეს,
წლების უმოწყალო ჯალათებმა,
ალბად შენც მომწერე ბარათები,
ალბად დაგიხიეს დარაჯებმა.
არა!
არ იქნება უმიზეზოდ,
ჭიქა წამიქციე სიტყვით მწყურალს,
ახლა გეუბნები შესანდობარს,
ჩემი მონატრების. ცრემლით მკურნალს.
ნახე?!
გვირილები დაგიკრიფე,
ფერი შეურჩიე შებბინდების,
არა მეგზურობას ნუ გამიწევ,
ისე. უნებურად მეფიცები.
