მონოლოგი

ესე ამბავი ასე იწყება
გულის ჩივილი კალამს თან ახლავს
ხშირად კაცს, ბევრი რამ ავიწყდება
ფურცელი სულის არქივს ასახავს.
წვალებით დავრგე უცხოეთს ეს ხე
ჩემი შეგნებით დღითი-დღე ვრწყავდი
სიტყვის კალათა ვერვის ვესესხე
ვიყავ რაც ვიყავ და ჩემს თავს ვგავდი.
იქნებ ქართულად ვერც ვრითმო კარგად
არ ვეწაფოდი სწავლის ძირს, ვახ მე!
მაინც მებრალვის წიგნი დაკარგვად
რა ვქნა? დავთესე ხომ არ გავახმე?
ვინ ვარ რად გავჩნდი არ ვიცი არც ის
ბნელში მივლია არ მაქვს ლამპარი
შემყვარებია მოჩხრეკა ნაცრის
და ირონია ბედზე ნაპარი.
ვიცხოვრე რომ ვთქვათ ქუჩურ-მეფურად
ბარის საპირე არ მიძევს ყანა
თავზე ნამუსის ქუდი მეხურა,
ჩემი მეგონა მთელი ქვეყანა.
გულხელგაშლილი ვიყავ, ვეცადე
უბის კალთაზე არ მქონდა ღილი,
ვისაც ვეტრფოდი, რასაც ვეწადე
ბეღელს გასტაცა ქარმა ღერღილი.
არ დავიზარე გავედი ბარვად,
სიტყვა მცირედი ვთესე კალოზე
გულს მონადირის ღარიბულ კარვად
ბინა დავიდე მტვრიან თაროზე.
ლექსები ჩემი,თუ გესმათ ჩალად
ზურგს უკან არ თქვათ გელას გინება,
მუზებს ვუსმენდი არ მითქვამს ძალად
მათ გადამკიდეს არ მეძინება.
თუ გაგახარეთ, მცირედით ვინძლო?
საფლავს მალამოდ ეს მომედება,
მსურს ის დავწერო რაც გულმა იგრძნო
თუნდაც არ ერქვას შემოქმედება.
ძლივს გავიხსენე კაციტაძე ვარ,
ქართული მუხის ნაყოფი  მწიფე
მუხას მუმლი სჭამს,მე უცხოდ ვძევარ
ვარ ფეხშიშველი ქუჩის ხელმწიფე