ნიძლავი
ეს ამბავი სრულიად მოულოდნელად, თბილისის ერთ ჩვეულებრივ კაფეში დაიწყო. ჩვეულებრივი ქალური ჭორაობის შედეგად მაკამ ის გააკეთა, რასაც საკუთარი თავისგან არ მოელოდა - ნიძლავი დადო. თანაც როგორი ნიძლავი?
-არა, ყველა მამაკაცი ერთნაირია, უფრო სწორად ერთნაირი ნაგავი - ავტორიტეტული სახით გამოაცხადა თიკომ და დაქალებს გამარჯვებული სახით გადახედა, რომელი თქვენგანი გაბედავს და ამ უდავო ჭეშმარიტებას შეეწინააღმდეგებაო.
ქეთი ნამდვილად არ შეეწინააღმდეგებოდა, რამდენჯერ უსაუბრიათ ამ თემაზე და „დაუმტკიცებიათ“ რომ „ნამდვილი მამაკაცები დინოზავრებთან ერთად გადაშენდნენ“ და ახლა მხოლოდ „ავხორცი ველურები პარპაშებენ დედამიწაზე“. მაკა კი... მაკასგან წინააღმდეგობა სულაც არ იყო მოსალოდნელი, რადგან ის ძალიან წყნარი და უკონფლიქტო გოგო იყო.
ის იყო საკუთარი მონოლოგით კმაყოფილმა თიკომ ყავის მოსაწრუპად ტუჩები წინ გაიწვდინა (თან მის პირდაპირ ჩამოკიდებულ სარკეში ეს ჟესტი შეითვალიერა - აბა თუ მიხდებაო) და მეტი ნეტარებისთვის თვალებიც მოწკურა, რომ მეხის გავარდნასავით გაისმა მაკას ხმა:
- ცდები თიკო. შენ თუ გურამმა გიღალატა და სხვა თაყვანისმცემლებიც მარტო შენს ლოგინში შეთრევაზე არიან გადასულები, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, რომ ყველა მამაკაცი ნაგავია, უბრალოდ შენ იწვევ მათ.
თიკოს მოულოდნელობისგან კინაღამ ყავა სასულეში გადასცდა, შემდეგ ცალი წარბი ზიზღნარევი შეცოდებით აწია და :
- კარგი რა, მაკა, შენ ეს ცხოვრება შენი რომანები ხომ არ გგონია? ჩამოფრინდი რა, გოგო, მიწაზე! საკუთარ მაგალითზე მაინც იმსჯელე, შენ, რა, გიმართლებს? მე თუ გამომწვევი ვარ, შენ ხომ გვყავხარ მონაზონი და შენთან მაინც რატომ არ დაეშვა „თეთრცხენიანი პრინცი“?
- მე იმედი არ დამიკარგავს. - მშვიდად განაგრძო წინააღმდეგობა მაკამ.
- აუუ, ეს გამაგიჟებს ახლა! ქეთი შენ მაინც ელაპარაკე, რა?! ამისთანა ”მფრინავთან” ლაპარაკიც არ მინდა!
- მოიცა, თიკო. მაკა, შენ გინდა თქვა, რომ შეგიძლია მამაკაცი მართო? -ჩაერია ქეთი.
- არა, მაგრამ მე იმას ვამბობ, რომ სულ ტყუილად გეჩვენებათ ეს ქვეყანა მანიაკებით და მკვლელებით დასახლებულად, თუნდაც ასეთ ადამიანებს აქვთ ტვინში „ტორმუზი“ და როცა ქალს რამე არ უნდა, კალთას არავინ ახევს.
- აუუ, რა გაუბერა? შენ გინდა თქვა, რომ არ გეშინია? ვინ ავიღოთ, ნუ, მაგალითად, „ქილერასთან“ მარტო დარჩებოდი სადმე?
- ზურასთან? მასთან განსაკუთრებით ადვილად! თითს არ დამაკარებს მე ეგ ბიჭი.
- გოგო, შენ, შემთხვევით, კაიფში ხომ არ ხარ??? „ქილერას“ გაყვებოდი პაემანზე? და იქედან თითდაუკარებელი წამოხვალ? აუუუ, მაგის სანახავად სერიოზულ რამეს ვიკისრებდი! ხა-ხა-ხა! - ბოროტად გადაიხარხარა თიკომ.
მაკა შეურაცხყოფილი დარჩა. დაქალისგან გესლიან საუბარს სხვების მიმართ იყო შეჩვეული, მაგრამ მასაც თუ შეეხებოდა, არ ეგონა. უფრო ჯიბრით, ვიდრე აზარტით უპასუხა:
- მაინც, რას იკისრებდი? მოდი დავნიძლავდეთ!
- თიკო, მაკა, გაჩერდით! - ქეთი სერიოზულად შეშინდა.
- არა, მე არ გავჩერდები! რას კისრულობ-მეთქი, თიკო? ამ ზაფხულს ზღვაზე წაგვიყვან სამივეს თუ წააგებ?
- გოგო წაგიყვანთ, მაგრამ ეგ ასპროცენტიანი თავის გაფუჭებაა! მე მოვიგებ, ამიტომ არ მინდა!
- არა, მე მოვიგებ! ჩემგან რა გინდა?
- მაკა!- უკანასკნელად გაიბრძოლა ქეთიმ.
- შენგან რა უნდა მინდოდეს გოგო, „ქილერამ“ თუ რამე დაგიშავა კიდევ შენ გაკისრებინო? იქნებ გადაიფიქრო?
- არანაირად! მე ვენდობი ზურას! ახლავე დავურეკავ!
მაკამ ნომერი აკრიფა და ზურას, როგორც ყველა ეძახდა - „ქილერას“ დაურეკა. ზედმეტსახელი ტყუილად არ ჩნდება, ზურასაც „დამსახურებული“ ჰქონდა თავისი მრისხანე „კლიჩკა“- მკვლელობისთვის გასამართლებულს სასჯელი მოხდილი ჰქონდა, მას მერეც არ ცხოვრობდა ანგელოზის ცხოვრებით - ლოთობა, წამალი, გახმაურებული ჩხუბები და რა აღარ უკავშირდებოდა მის სახელს. ბიჭები ერიდებოდნენ, გოგოებიდან მხოლოდ მსუბუქი ყოფაქცევის ქალებთან ხედავდნენ. მაკამ ზურა შემთხვევით გაიცნო და რამდენჯერმე ნახა. რატომღაც ამ „საშიში“ ადამიანისადმი უსაზღვრო ნდობა და მიზიდულობა იგრძნო. სიტყვა როცა მოიტანდა, ყოველთვის ცდილობდა, გაემართლებინა, თბილი სიტყვა ეთქვა მასზე. ზურაც იგივეთი პასუხობდა, ან ცუდი რა ეთქმოდა.
- ზურა, გამარჯობა, მაკა ვარ, გიგაური, როგორ ხარ?
- ვაა, მაკუნა, რა ვიცი, პა სტარამუ, შენ? რამ გაგახსენა ჩემი თავი?
- ზურა, რაღაც პრობლემა მაქვს და შენი დახმარება მჭირდება, თუ არ მოგაცდენ.
- ჩემი დახმარება? რაზეა ბაზარი მაკა, შენ მითხარი და თუ გინდა კაცს დავბრიდავ, რაშია საქმე?
- ასე ტელეფონში ვერ აგიხსნი, შეგიძლია საღამოს შემხვდე?
- ჰეჰ, რას მეუბნება ტო! არა არ შემიძლია, დედა არ გამომიშვებს! შემიძლია, კანეშნა... - გაეცინა ზურას.
- კარგი, მაშინ საღამოს რვაზე შევხვდეთ კარგი?
- კი გენაცვალე. სად?
- რუსთაველზე შევხვდეთ, ხომ იცი უბანში ვერ...
- მესმის. ოკ!... რვაზე გელოდები რუსთაველზე.
მაკამ მობილური გათიშა. ქეთი და თიკო გაშეშებულები უყურებდნენ:
- შენ მართლა გაგიჟდი, გოგო! ახლა უკან ვეღარ დაიხევ...
- არც ვაპირებ, ზურა მე თითს არ დამაკარებს!
