ისე მდუმარეა ფოთოლცვენა,
ჰაერს დაწყებია უმადობა,
და მეც გავაკეთე აღმოჩენა,
თურმე,
მონატრება უვადოა.
თურმე, ოცნებაზეც ჩამოთოვა,
მაგრამ ნუგეში მაქვს კიდევ ერთი,
ჩემი
იმერეთის შემოდგომა,
ჩემი
შემოდგომის იმერეთი.
რადგან პოეზიამ დამიმონა,
სულში ჩამისახლდა უსახლკარო,
ფიქრი გამიმხილა...
ამიტომაც,
უსიტყვო ბგერები უნდა ვყარო.
მე კი მოლოდინი დამმჩნევია,
ფოთოლცვენისფერი, უხალისო,
რადგან არაფერი დამრჩენია,
თურმე,
შესამჩნევი უამისოდ,
და მეც პოეზიით მოვიარე,
მზის, ზღვის, ხმელეთის და ცის ფერეთი,
ჩემი
იმერეთის შემოდგომა,
ჩემი
შემოდგომის იმერეთი.