შემოქმედება
გიორგი ლეონიძე
Страница: 1
Сообщений 1 страница 14 из 14
Поделиться12008-04-14 18:07:31
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
Поделиться22008-04-14 18:07:48
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
გიორგი ლეონიძე (1897-1966)
(ბიოგრაფიული ცნობები)
გიორგი ლეონიძე დაიბადა 1988 წ. სოფელ პატარძეულში (საგარეჯოს რაიონი). 1918 წ. დაამთავრა თბილისის სასულიერო სემინარია, სწავლობდა თბილისის ახალგაზრდულ ქართულ უნივერსიტეტში.
პირველი ლექსი „მცხეთა“ დაბეჭდა 1911 წ. გაზეთ „სინათლეში“. 1916 წ. გამოსცა ლიტერატურული კრებული „საფირონი“ (ს. შანშიაშვილთან ერთად). 1918 წ. დაუკავშირდა „ცისფერყანწელთა“ ჯგუფს. 1923 წ. რედაქტორობდა ყოველკვირეულ გაზეთ „ბახტრიონს“. 1931 წ. იყო ინიციატორი და მთავარი ორგანიზატორი ლიტერატურის მუზეუმის დაარსებისა, რომელსაც ორ ათეულ წელს ედგა სათავეში. მისი ინიციატივით დაარსდა ი. ჭავჭავაძის მუზეუმი საგურამოში. როგორც პასუხისმგებელმა მდივანმა, დიდი ამაგი დასდო ალმანახ „ლიტერატურული მემკვიდრეობის“ გამოცემას. ლექსების პირველი კრებული გამოაქვეყნა 1939 წ. ავტორია პოემებისა: „ბელადის ბავშვობა და ყრმობა“, „ფორთოხალა“, „ბერშოულა“, „სამგორი“.
1946 წ. აირჩიეს საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის წევრად. 1959 წ. მიენიჭა საქართველოს სახალხო პოეტის წოდება. 1959 წლიდან სიკვდილამდე ხელმძღვანელობდა შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ინსტიტუტს. 1951-1954 წლებში იყო მწერალთა კავშირის თავმჯდომარე. სამგზის მიენიჭა სახელმწიფო პრემია. დაწერილი აქვს მოთხრობების წიგნი „ნატვრის ხე“ და წარსულის ლიტერატურულ-კულტურული მემკვიდრეობისადმი მიძღვნილი მრავალი გამოკვლევა.
გიორგი ლეონიძე გარდაიცვალა 1966 წ. დაკრძალულია მთაწმინდის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში. 1969 წ., სიკვდილის შემდეგ, მიენიჭა შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო პრემია.
Поделиться32008-04-14 18:08:05
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
არ დაიდარდო, დედაო...
(შემოკლებით)
1943 წლის ნოემბერში ტამანის ნახევარკუნძულზე
ვინახულე უცნობი ქართველი მეომრის საფლავი,
ლევანი რქმეოდა.
ღიმილის ბიჭი ვიყავი,
ბეჭზედ არწივი მეხატა,
ცხრამეტი წლისა შევსრულდი,
ოცი არ გადამეხადა,
სამშობლოს დროშა მეჭირა,
მტერს ვეცემოდი მეხადა!
ვისაც უნდოდა, ქართველი
რომ გამხდარიყო ხიზანი,
დავკარი, ვიყავ მართალი,
ვით ჩემი ტყვიის მიზანი...
ნუ დაიდარდებ, დედაო,
მწარე სიკვდილის სევდასა.
დღეო, გადიდდი, გადიდდი,
შვილი ეყრება დედასა!
არ დაიდარდო, დედაო,
რაც მე სიკვდილით გაწყინე;
მე შენი ძუძუს ნათელი
საქვეყნოდ გამოვაბრწყინე.
მე გაგიხუნე ლეჩაქი,
მაგრამ დაგხურე შუქური,
სამშობლოსათვის დავთხიე
სისხლ-ცვარი სიჭაბუკური.
მე არ დამკარგავს სამშობლო,
სულ ვეხსომები ლევანი,
სანამდის საქართველოში
იწურებოდეს მტევანი...
ცხრა ძმათ მეათედ მიმიღეს,
პირზე მაყარეს ვარდები,
დაჭრილს, დამძრალს და გზადაღლილს
დამხურეს მუზარადები.
თუ გაუჭირდა სამშობლოს,
კვლავ ცეცხლით დავიდაგებით,
ჩვენ გამოვამტვრევთ საფლავებს,
ხმლით ქართლის მთებზე დავდგებით.
არ დაიდარდო, დედაო,
ნუ მიეცემი სევდასა.
დღეო, გადიდდი, გადიდდი,
შვილი ეყრება დედასა!
1944
Поделиться42008-04-14 18:08:36
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
* * *
ბევრს გაუვლია გზა სამშობლოსი,
ზოგს დანანებით და ზოგს წამებით.
ძნელია ზიდვა საქართველოსი,
ამ ტვირთს ზიდავდნენ ჩვენი მამები.
„დედა ენა“
წიგნი ჩვენი, ჩვენი დედა,
ჩვენი ენა ქართული,
ვარდნაბამი ფურცელი,
ჩვენს ყრმობაში ჩართული!
დედის ძუძუ მეორე,
სიყვარული პირველი,
ჩვენს აკვანს შემომჯდარი
მგალობელი ფრინველი.
იავნანის ნიავში
ჩვენს ყურთან რომ გაისმა,
ყრმობა რომ გვისურნელა,
როგორც ბაღი მაისმა.
ტკბილად რომ გაგვიხარა
ჩვენ ბავშვობა ბეჩავი -
შავი კაბით გაზრდილებს,
გახუნებულ ლეჩაქით.
ჩვენი წიგნი, ჩვენი დედა,
ჩვენი ენა ქართული,
ოქროსხმიან სიმებად
გულში ამოხლართული.
Поделиться52008-04-14 18:08:51
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ვუმღერ სამშობლოს
სულ ჩემი გულის მონაწურია,
რაც დაეპწკარა ქაღალდს ლექსები,
ვუმღერ სამშობლოს, კიდევ მწყურია,
და მის სიყვარულს დავემწყემსები.
მშობელ მიწაში მიდგას ფესვები,
როგორც წყალში დგას წნორის ძირები,
სიცოცხლეს ვერსად დავესესხები,
თუ სამშობლოსგან გავიწირები!
მარადი შუქით ბრწყინვალებს იგი,
მისი ნათელი დამთოვებია,
სიცოცხლე - მისი მშვენების იქით -
ერთ ნაბიჯზედაც არ მდომებია!
აჟღერდეს მისთვის პოეტის ენა
და ტკბილი სიტყვის გამართულობა.
ვით ღონიერი ნიაღვრის დენა,
ჩემი თქმულება, ლექსქართულობა!
დამდგარა ჩემი სიმღერის ჯერი,
ეს ყვავილები მე დავაგროვე;
მე ვარ სამშობლოს ჩუქურთმის მჭრელი,
ვარ ახალ ქართლის თანამედროვე!
გულის ნათელი მე მიპოვია,
ქართლის დიდების მე ვარ მნახველი,
სამშობლო - ჩემი გულის ფეთქვაა,
სამშობლო - ჩემი ლექსის სახელი!
1936
Поделиться62008-04-14 18:09:07
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
თბილისს
შენი ეშხი უხილავი
ვის და რომელს არ ახსოვდეს?
მომღერალი სულ იყავი,
მომტირალი - არასოდეს!
ვინ, ვინ იტყვის შენს დიდ გარჯას,
რომ თან გული არ დასწოდეს?
შენ იცნობდი მრავალ ტანჯვას,
მაგრამ სირცხვილს - არასოდეს!
თუ წინაპართ ბაირაღი
გაცვდა, მცნება არ გავწიროთ,
საქართველოს ზეცის თაღი -
არ ყოფილა უარწივოდ!..
იჯდა მტვერში ათას წყლულით,
თითქოს ბედი დარაზოდეს,
ასეჯერ იყო აკუწული,
გასრესილი - არასოდეს!
ცეცხლის სულით, კაჟის გულით,
არ უკრთოდა ქარაშოტებს,
ბევრჯერ იყო გულმოკლული,
მაგრამ მკვდარი - არასოდეს!
ბევრი ტყვია გვისროლია,
მამულის კარს ვკეტდით მკერდით,
დე, იცოდეს ისტორიამ,
საამაყო გვქონდა ბედი!
ჩვენ მტარვალმა ვეღარ გვთელოს,
რაგინდ ბადეს არა ჰქსოვდეს,
დაჩოქილი საქართველო
არ იქნება არასოდეს!..
Поделиться72008-04-14 18:09:20
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ისევ სუნთქავენ ქართულ ოცნებით
ისე დავბერდი,
ვეღარ ვნახე ტბეთი, შატბერდი...
ვერც არტანუჯი, ოშკი, ხახული...
როდის მოუვა მათ გაზაფხული?
ვეღარ ვემთვიე მესხეთის მიწას,
სადაც გმინავენ ძველი ლოდები,
სადაც აჩრდილნი მამა-პაპათა
შემოგვძახებენ: თქვენ გელოდებით!
იქ ხე არა დგას, რომ არ ოხრავდეს:
- გაზაფხულია, რად არ აყვავდი!
იქ თვალი მხოლოდ ნანგრევებს ერთვის,
ჭოროხის კვნესას - ქვათა ღაღადი...
შავშეთის მთებზე ნისლი გადადის,
კარჩხალის მთებზე ვხედავ არწივებს.
და მათ ანგრეულ, აშლილ ბუდეებს,
ქარი უბერავს, ქარი აციებს...
მაგრამ გუგუნებს ქართულად მიწა,
და თუ გამხდარან დასანაცრები! -
ისევ სუნთქავენ ქართულ ოცნებით
მესხეთის მთებზე დიდი ტაძრები.
რუსთველის მამულს, მერჩულეს მამულს,
ვერ მიგვტაცებენ შავ ზღვის ქურდები;
თუ ნაგუბარში წყალი ჩამდგარა,
მე ჩემს მამულში ჩავსადგურდები!
1946
Поделиться82008-04-14 18:09:35
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
მე ვკითხულობდი „ქართლის ცხოვრებას“
მე ვკითხულობდი „ქართლის ცხოვრებას“
წუხელის დიდხანს, გათენებამდი,
როგორ გლეწავდნენ, ჩემო ქალაქო,
სისხლით მოედნებს როგორ ღებავდი!
გამოვვარდები, ხარ თუ აღარა,
კიდევ გაისმის ქუჩებში ჩეხა?
ვხედავ შენს სახლებს, ვხედავ შენს აბრებს
და მიხარია, რომ ისევ დგეხარ!
შევხარი დილის ორთქლიან პურებს,
ახალ სართულთა წითელ აგურებს,
ვარდის საპალნეს ტაბახმელიდან
და მას - ამ ვარდებს ვისაც არგუნებ!
1929
Поделиться92008-04-14 18:09:56
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ნინოწმინდის ღამე
ნინოწმინდა… პალატები მეფეთა…
გალავანში - ჯამი აქაფებული;
შენი სახე რისთვის შემომეფეთა,
ხატი იყავ - ვეფხვი დაქალებული…
საზანდარმა ღამე ააცახცახა,
ავთანდილის მწვადი ცეცხლზე შხიოდა,
ცა - ატმებით მსხმოიარე, ჩახჩახა,
და გაზაფხულს რძის სუნი ასდიოდა.
ნინოწმინდა… ჩვენ, როგორც ხაზარები…
ო, იმ ღამეს როგორ აგვაბრიალა
საქართველოს ლექსის მეხანძარენი
ძმობამ, ცრემლმა, სიყვარულის იარამ!
როგორც ხმალი, ძმებო, ტამერლანისა,
სიყვარული ისე დამჯახებია!
მე მივტირი ღამეს ზამბახებიანს
და სიყვარულს ათაბაგის ქალისას;
ძუძუები ოქროს კალმახებია,
წამწამები აქვს თავთუხის ყანისა…
წინანდალის ვაზი აყვავებული,
ჩამოსხმული ოქროთი და თაფლითა,
აფრენილი ბაზიერის დაფითა,
დურაჯი ხარ, მაყვალს შეფარებული!
ნინოწმინდა… ჩვენ როგორ ხაზარები…
ოჰ, იმ ღამეს როგორ აგვაბრიალა
საქართველოს ლექსის მეხანძარენი
ძმობამ, ცრემლმა, იმ პატარა იარამ!
1926
Поделиться102008-04-14 18:10:11
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ნინო ჭავჭავაძეს
თუ გადამქრალი შენ ხარ ვარსკვლავი,
ახლაც მინათებს შენი მშვენება...
შენგან შევიტყვე, რომ სილამაზეს
არ უწერია გადაშენება.
შენც ცოცხალი ხარ, შენი მგოსნებიც
და გაჟრჟოლება მათი გულისა,
თავშესაფარი რამდენ ოცნების,
იყავ ბანაკი გაზაფხულისა!
შენს სილამაზის იქით ბნელდება,
დაიხურება ცისკრის კარედი:
შენ მოგაყარეს მიწა ბელტებად,
მკერდზე რომ ვარდსაც ძლივს იკარებდი.
ასი წლის შემდეგ მე შენ გიგალობ,
ათას წელს გასძლებს შენი მშვენება;
შენ - სილამაზის ნაზო გრიგალო,
შენგან არასდროს მომესვენება.
1939
Поделиться112008-04-14 18:10:27
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ნუ გათათრდები
„ნუ გათათრდები, - ეგვიპტის მტრედი, მომცრო ფრინველი, მსგავსი გვრიტისა; მისირსა (ეგვიპტე) და შირაზში (ირანი) ცხოვრობს. ესენი ოდეს მგზავრს კაცს ნახავენ, იწყებენ ძახილს ქართულის ენით: ნუ გათათრდები! და ამ მიზეზით თათარნი უწოდებენ გიაურყუში, ვითომც უსჯულო ფრინველი“.
საბას ლექსიკონი
„ნუ გათათრდები“ - გერქვა სახელად
შენ, უცნაურო, მომცრო ფრინველო,
მიტაცებულთა, გარდახვეწილთა,
მკლავგაბაწრულთა მოძმევ პირველო!
შენ, ფრთაშესხმულო ხალხის სურვილო,
ხალხის ტკივილო, ცად ატყორცნილო,
თვით ხალხის ნებით მტრედად ქცეულო,
ნეტავ ეგ ყელი დამაკოცნინო!
მწარტყვეობაში თავს დაჰკიოდი,
გიმხნევებია შენი ქართულით,
აზიის გზებზე, უდაბნოებში,
ვინც კი ყოფილა გადაკარგული!
შენ დღესაც ისევ თავზე დაჰკვნესი
ძუძუს მოსხლეტილ გარექართველებს,
იქ თურქის ბრჭყალში, თათრის ბორკილში,
სადაც მრავალი ცრემლით ათენებს.
თვალით დახვრიტეთ ჭოროხის მხარე,
არ მოგვირჩება ჩვენ ის ტკივილი,
ვიდრე ლაზისტანს და ფერეიდანს
ისევ მოესმით შენი ყივილი!
იფრინე სულ იქ და იტრიალე,
დაძებნე ჩვენი ძმები და დები,
შენი მკაცრი ხმით ისევ დასძახე:
- ძმანო ქართველნო, ნუ გათათრდებით!
გამაგრდით, კერას ნუ დაივიწყებთ,
მონობისათვის ვერ გაგიმეტებთ,
გამაგრდით, ვიდრე მზე მოვა თქვენზე
და გავინაღდებთ ნანგრევთ იმედებს!
შენ ეს ქართული ხმა მიაწვდინე,
მიტაცებულ ძმებს ასე უთხარი,
იქაც სცემს გული საქართველოსი,
შავი ზღვასავით გადამდუღარი!
და როცა დაჰკრავს უკვდავი წამი,
მწარი მონობის დამამხობელი,
ძმათა გამოხსნის, შინდაბრუნების,
შენვე იყავი მახარობელიც!
1948
Поделиться122008-04-14 18:10:44
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ყივჩაღის პაემანი
...ერთი მეც გადავუქნიე,
წვერიმც ვუწვდინე მიწასა…
მუხრანული
ყურღანებიდან გნოლი გაფრინდა,
ყაბარდოს ველი გადაიარა,
ისევ აღვსდექი!
მუხრანის ბოლოს
ჩასაფრებული ვსინჯავ იარაღს.
ქსანზედ, არაგვზედ ისევ ჰყვავიან
ხოდაბუნები თავთუხებისა,
შენი ტუჩებიც ისე ტკბილია,
როგორც ბადაგი დადუღებისას.
ხოხბობას გნახე, მიწურვილ იყო
როცა ზაფხული რუსთაველისა,
ნეტამც ბადაგი არ დამელია
და იმ დღეს ხმალი არ ამელესა!
ტრამალ და ტრამალ გამოგედევნე,
შემოვამტვერე გზები ტრიალი,
მცხეთას ვუმტვრიე საკეტურები,
ვლეწე ტაძრები კელაპტრიანი!
მაგრამ თვითონაც დაილეწება,
დაბადებულა ვინცკი ყივჩაღად,
მუზარადიან შენს ქმარს შემოვხვდი,
თავი შუაზე გადამიჩეხა!
მოდი, მომხვიე ხელი ჭრილობას,
ვეღარა გხედავ, სისხლით ვიცლები…
როგორც საძროხე ქვაბს ოხშივარი,
ქართლის ხეობებს ასდით ნისლები…
მოდი!
გეძახი ათას წლის მერე,
დამნაცროს ელვამ შენი ტანისა;
ვარდის ფურცლობის ნიშანი არი
და დრო ახალი პაემანისა!..
1928
Поделиться132008-04-14 18:11:03
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
ძველი საქართველო
ეს ეკლესია
ერეკლესია! -
ამბობს წარწერა ზედ ამოჭრილი.
არ ჩანს არავინ ეკლესიაში,
არც დაჩოქილი მოჩანს მორჩილი...
გადაპობილა თაღი შუაზე
და ხავსს კედელზე გააქვს ბიბინი...
შუაღამისას ისმის უეცრივ
ტანაბჯრიანი კაცის ქვითინი...
Поделиться142008-04-14 18:11:16
- ადმინ
- Откуда: თბილ
- Зарегистрирован: 2008-02-29
- Приглашений: 0
- Сообщений: 1039
- Уважение: +2
- Позитив: +51
- Пол: Мужской
- Возраст: 39 [1985-07-01]
- Провел на форуме:
9 дней 1 час - Последний визит:
2009-02-26 15:14:30
შავლეგო
შავლეგ, შენი ყაწიმი,
დედის ცრემლის ნაწვიმი,
ისევ მზეზე პრიალებს...
შენი ბასრი მახვილი
და ლომური სახელი
გულს კვლავ გვილამპრიანებს!
შენი სისხლი ვაჟური,
სამშობლოსთვის ნაჟური,
კვლავ ჩვენში ჩქეფს ქართულად,
შენი მკლავი მედგარი,
ომში დაუდეგარი,
მტერზე კვლავ შემართულა! -
რომ არავინ წაგვლეკოს...
შავლეგ, ბიჭო შავლეგო,
შე შავლეგო,
შავლეგო...
1926
Страница: 1
