მშვენიერებას უნდა დარჩეს მემკვიდრეობა,

რომ სილამაზემ იფერადოს ვარდის კონებად,

დამჭკნარ სიტურფეს მაინც ჰკლავს ჟამის ღრეობა,

მემკვიდრე არის მოსი ხსოვნა და მოგონება.

გრძნობებს რომ ფანტავ, რაღა გრჩება, ნეტავ, მარაგად,

შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო!

ხრიოკ უდაბნოდ რად აქციე რთველის ბარაქა

შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო

მთელი მსოფლიოს სამკაული შენა ხარ ახლა,

მხოლოდ შენ ძალგიძს გაზაფხულთან გაბაასება,

რად არ გაშინებს, თუ ნაყოფი კვირტშივე გახმა,

მშვენიერებას რატომ ფლანგავ, ძუნწო არსებავ?!

    წუთისოფელი შეიბრალე, შენს მზეს რომ ფიცავს,

    მაგ სილამაზეს ნუ დაუთმობ სამარის მიწას.

როცა ორმოცჯერ დაიზამთრებს შუბლი მწყაზარი,

მაშინ დაწვებით დროის ხნულით ნაოჭდებიან,

ეგ სამოსელიც შეიქმნება ძონძი საზარი

და სილამაზის ნაფლეთები გამოჩნდებიან.

მაშინ გკითხავენ, რა უყავი სიტურფის სხივებს,

საით დამარხე წარსულ დღეთა საგანძურები,

შენ უპასუხებ: „სილამაზეს სამარედ მივეც

ეს ჩაცვინულნი თვალნი ჩემნი დატანჯულები“.

შენი პასუხი შენს დაცინვად მოგეჩვენება,

არა სჯობია, მაშინ გქონდეს ყველგან სათქმელად:

„აი, ეს არის ჩემი შვილი, ჩემი მშვენება,

ჩემი სიბერის პატიება და გამართლება“

      მემკვიდრე შეჰქმენ, რომ დაგიცხროს ეს იარები

      და სიბერეში სიჭაბუკეს ეზიარები!

სარკეში იგრძნობ - დროა უკვე გახდე მშობელი;
განმეორება საჭიროა ბუნების განძთა.
მოტყუებული რომ არ დაგრჩეს წუთისოფელი
და ვინმე ასულს არ მოაკლო დედობის განცდა.
ყველა ქალისთვის სანატრელი მამაკაცი ხარ,
ყველა ქალწული შემოგწირავს თავის მშვენებას,
მაგრამ საკუთარ სილამაზეს გაუტაცნიხარ
და არ გაფიქრებს შენი მოდგმის გადაშენება.
დედაშენისთვის წარსულ დღეთა სარკე შენა ხარ,
მას ნეტარ აპრილს გაუცოცხლებს სიყრმე შვილისა,
როცა შენს შუბლსაც ნაოჭებით ჟამი შელახავს,
მაშინ გაგიღებს შვილი სარკმელს სიყმაწვილისას.
            უშვილ-უძირო თუ დარჩები მიუსაფარად,
            მაგ შენს სახესაც შენთან ერთად მიწა დაფარავს.

ჩემო მფლანგველო. რა მძარცველი გული გქონია,
რად გადაწყვიტე სილამაზის გაჩანაგება?!
მშვენიერება საკუთრება რატომ გგონია?
მშვენიერება მხოლოდ სესხად მოგცა განგებამ.
ლამაზო ძუნწო, საგანძური რატომ გაფანტე,
რაც მომავლისთვის საანდერძოდ გიძღვნა ბუნებამ!
ჩემო მევახშევ, სხვის ქონებას რატომ აბანდებ,
როცა სარგებელს არ იძლევა განძის ბრუნება!
თავადვე გწამლავს უსარგებლო ვაჭრობის შხამი,
საკუთარ თავის გასაძარცვად მართავ ბაზრობას,
მაგრამ დადგება საბოლოო განკითხვის ჟამი
და, ნეტავ, რითი გაამართლებ მაგ უაზრობას.
    უმოდგმოდ ქრება სილამაზე, ვით მოჩვენება,
    მომავლის შემქნელს ჭირისუფლად რჩება მშვენება.

ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები,
მშვენიერებას აყვავებენ გაშლილ ვარდებად,
მაგრამ მშვენება, დროის ხელით ნასათუთები,
დროის ხელითვე იღუპება და სამარდება,
უსასრულობის გზაზე მიჰქრის დრო უშფოთველი.
ზაფხულის დღეებს ზამთრისაკენ მიერეკება,
ყინვის საფარით იფარება მკვდარი ფოთლები,
ოდესღაც მწვანე ბუჩქნარები იქცნენ ეკლებად,
მაგრამ ზამთარშიც არ მოკვდება ჭრელიზაფხული,
და ყვავილებიც იცოცხლებენ გამხმარ კონებად,
თუ შუშის კედლებს სურნელი აქვთ შემონახული
როგორც ზაფხულის გახსენება და მოგონება.
    იღუპებიან ზამთრის სუსხით ვარდის ფურცლები,
    ვარდის სული კი რჩება მარად გარდაუცვლელი.

რადგან ვერ უძლებ ამ მუხანათ დრო-ჟამთან ჭიდილს,
რადგან მშვენებას ემუქრება საფრთხე მარადჟამს,
სხვა იარაღით უნდა დაცვა უსუსურ ჩითილს,
თორემ ეს ლექსი არ ივარგებს ნადვილ დარაჯარად.
როცა ცხოვრების მწვერვალზე ხარ ახლა ასული
მხატვრის ნახატმა ვერ ასახოს შენი მსგავსება,
ნერგს გაგიხარებს სიყვარულით ყველა ასული
და ქვეყნად შეგქმნის შენს სანაცვლო ცოცხალ არსებას.
შენი სიცოცხლე თუ დაიცვა შენმა მოდგმამა,
მაშინ ეგ სახე სრულყოფილი ძეგლად დაგრჩება.
დროის ფუნჯი და ჩემი ლექსი არ გამოდგება
შენი ნატიფი სილამაზის გადასარჩენად.
    სხვა თუ შექმენი, ის გახდება შენი სახატე,
    სხვამ რად დაგხატოს, შენი სახე თვითონ დახატე.

როს წაიკითხავს ლექსებს, შენი დიდებით სავსეს,
შთამომავალი მატყუარა პოეტს მიწოდებს,
თუმც ეს სტრიქონი წარწერას ჰგავს საფლავის ქვაზე
და ღირსეულად ვერ გიმღერის, ღმერთმა იცოდეს.
მართლაც რომ ლექსი, შენი ღირსი, დამაწერია,
შენს სადიდებლად რომ მივუშვა რითმის სადავე,
შთამომავლობის მზერა, ვიცი, ალმაცერია,
იტყვიან: „ტყუის, ასე მხოლოდ ღმერთებს ხატავენ“.
როცა ამ ფურცლებს ჟამი აქცევს პაპირუსებად,
ვიცი, ჩემს ლექსებს ბერიკაცის ჩმახვად ჩათვლიან,
მე მომაწერენ მაგ თვალების გაფირუზებას,
ზღაპრად ჩათვლიან, რაიც მართლა ზეცის მადლია.
    მაგრამ თუ შენი ნაშიერი იცხოვრებს მაშინ,
    მასშიც იცოცხლებ და ამ ჩემი რითმების ხმაშიც.

ზაფხულის დილაც ვერ გახდება შენი სადარი,
მისი იერი შენს მშვენებას ვერ ემსგავსება,
მაისის კვირტებს აჩანაგებს ავი ავდარი,
ზაფხული გადის - ხანმოკლეა მისი არსება.
ცის კაბადონზე საზაფხულო მზე რომ მზიანობს,
მასაც ღრუბლებით დაუნდობლად ბურავს ბუნება,
რაა ისეთი ქვეყნად, დრომ ვერ დააზიანოს,
მარად ვის ძალუძს სილამზის შენარჩუნება?!
მაგრამ ეს სახე არასოდეს დაიბინდება,
შენი ზაფხული არასოდეს არ გათავდება,
თვითონ სიკვდილმაც ვეღარ მოსპოს შენი დიდება,
რადგან, ძვირფასო, ჩემი ლექსი გიდგას თავდებად.
      ვიდრე იცოცხლებს ქვეყნად მოდგმა, ღვთისგან შობილი,
      მუდამ იქნები ჩემი ლექსით უკვდავყოფილი.

დროვ ულმობელო, ისევ მიწას დაახრევინე
მისგან შობილთა მომავალი და სიჭაბუკე,
ლომი დაკოდე, ვეფხვს კბილები დაათხრევინე,
ფენიქსის გულიც მის საკუთარ სისხლში დაბუგე.
ატირე ზეცა, მზე აცინე ათასფერება,
ნება გაქვს მთელი დედამიწა ააქვითინო,
რაც გინდა უყავ წუთისოფლის ბედნიერებას,
ოღონდაც ერთი მძიმე ცოდვა არ ჩაიდინო:
მაგ ბებერ კალმით არ დახაზო სატრფოს მშვენება,
მის სილამაზეს ააცდინე ცელი ბუნების,
ნუღარ დააჭკნობს აწყვეტილი შენი ჭენება,
მომავალს დარჩეს, ვით ნიმუში დიდებულების.
    მაგრამ თუ გინდა, შენი ცელით ყველა გათიბე,
    ეს ჩემი ლექსი გადაარჩენს მის სინატიფეს.

ბaნოვანივით მშვენიერი შეგქმნა განგებამ,
ამიტომ ჩემთვის მეფეც ხარ და დედოფალიცა,
ქალივით სათნოვ, ნატიფი ხარ, ვით ქანდაკება,
მგრამ ქალურად ორგულობის წესებს არ იცავ.
ნატელი მზერით თითქოს ოქროს ზღვაში დაცურავ,
ქალურ სიყალბეს მოკლებულან სენო თვალები,
მამაკაცები შეგხარიან მამაკაცურად,
გონდაკარგული გთავაზობენ გულებს ქალები.
ჯერ ქალად შეგქმნა, შეუყვარდი მერე ბუნებას
და, სამწუხაროდ, მამაკაცად გადაგაქცია,
თვითაც ქალია, ტრფობა როგორ გაემტყუნება,
მაგრამ ქალნი თუ ააშენა, მე დამაქცია.
    და თუკი ქალებს უწყალობე, რაც რამ გებადა,
    და გრძნობა მომეც, მათთვის დაგრჩეს ღელვა ვნებათა.

კარგო, იცოდე, იმ მეხოტბე პოეტს არ ვგავარ
ლექსში რომ უყვარს სილამაზის შეფერადება,
მზის სხივს რომ ხმარობს სატრფოს კაბის მოსაქარგავად,
მიჯნურის თვალებს რომ ადარებს ზეცის ნათებას.
მას შენი მზესთან შედარებაც არ ეძნელება,
შენთვის გასწირავს მარგალიტებს დასაგმობადაც,
რითმებს მოგაყრის ხან იებად, ხან ენძელებად,
ცისა და მიწის საგანძურებს გიძღვნის ნობათად.
თავდავიწყებით რომ არ გაქე, იქნებ გეწყინა?
ტრფიალს სიცრუე როგორ ვკადრო, რას ვემართლები?
მშვენიერი ხარ, მაგრამ, ვიცი, ისე ვერ ბრწყინავ,
    დე, სხვა პოეტმა ააქუხოს ლექსი ფინთიხად,
    მე ფასს არ გადებ, - გასაყიდად როდი მინდიხარ.

სარკის არ მჯერა, არ გაჩნდება თმაში ჭაღარა,
სანამდე შენში სიყმაწვილის  თრთიან ფერები,
მაგრამ თუ ჟამმა ეს სპეტაკი სახე დაღარა,
სიკვდილს შეხვდები შენი ჭკნობით დანაბერები.
შენი მშვენება მინდა დარცეს, როგორც ზღაპარი,
რა დამაბერებს, ჩემი ტრფობა შენი ხნის არი,
შენს მკერდში ჰპოვა ჩემმა გულმა თავშესაფარი
და შენი გულიც ჩემი მკერდის გახდა ხიზანი.
თავს ნუ დაღუპავ, რომ სიტურფე, მზის სადარები,
გადამირჩინო და უდროოდ არ მისცე მიწას,
მეც შენი გული ხელისგულზე მაქვს ნატარები
და ვუფრთხილდები, ვით პატარას მზრუნველი ძიძა.
    შენც დანაცრდები, ჩემი გრძნობა თუ დასამარდ,
    გული მაჩუქე, ნაჩუქარი აღარ წამართვა.

ესა ბედი ახალბედა მსახიობისაც -
მღელვარებისგან თავის როლის გადავიწყება,
განრისხებული, აღშფოთებით დაღლილობისას
ხმას ვერ გაიღებ, სანამ სული არ ჩაგიცხრება.
მეც ასე ვდუმვარ, როცა გიმზერ, ჩემო საუნჯევ,
ვერ მოვახერხე შენთვის ჩემი გრძნობის ჩვენება,
მოზღვავებული სიყვარული ისე მამუნჯებს,
რომ სიყვარული, ალბათ, არც კი დამეჯერება.
დე, ლექსმა გითხრას, რომ ტრფიალის ცეცხლი მედება,
მუნჯმა სიტყვებმა, უკვე ჩემგან გამიჯნულებმა,
თუ სიყვარულით დამილოცავ შემოქმედებას,
ის მოგიყვება ჩემი სულის გამიჯნურებას.
    თუკი ისწავლი ჩემი მუნჯი სიყყვის წაკითხვას,
    მაშინ თვალებით გაიგონებ, სატრფომ რა გითხრა.

შენი მკერდიდან მესმის სხატა გულების ფეთქვაც,
მე შენში ვხედავ ჩემს წინანდელ მიჯნურთა სახეს,
შესანდობარი მეგობართა მინდოდა მეთქვა,
მაგრამ წარსულნი შენში მკვდრეთით აღმდგარნი ვნახე.
სამგლოვიარო ცრემლი ღვარად დამიქცევია,
მეგონა მათი საფლავები ხავსმა დაფარა,
მაგრამ ცხედრები სიკვდილს ისევ გამოჰქცევიან
და შენი მკერდი დახვედრია თავშესაფარად.
დღეს ჩემს მიჯნურთა სასაფლაო მხოლოდ შენა ხარ.
შენშია ჩემთვის მათი ხსოვნა და მოგონება,
რაც მე წამართვეს, თურმე შენთვის შემოენახათ,
შენ ჩაგაბარეს გაძარცული ჩემი ქონება.
    ყველა შენშია, ვინც ოდესმე ვრაცხავ მშვენივრად
    და მეც – იმათი საკუთრება, მხოლოდ შენი ვარ.

როცა ვიქნები საუკუნო ძილით მძინარი,
სიკვდილის ფერფლი დააყუცებს სულის გოდებას,
მერე თუ შეგვხვდა ჩემი ლექსი ნაცოდვილარი,
შენი მიჯნურის სტრიქონები მოგაგონდება.
მთ შეადარებ, რასაც შექმნის ახალგაზრდობა,
მიხვდები მაშინ – არც კი ღირდა შესადარებლად,
მაგრამ, ძვირფასო, ჩემი ლექსი იმით ფასდება,
რომ მარადიულ სიყვარულის ცეცხლს ატარებდა.
იფიქრე, რომ არ ჩამქრალიყო ჩემი ცხოვრება,
რომ არ გაესწრო აწყვეტილი დროის ჭენებას,
ჩემი ლექსები იქცეოდნენ წინამძღოლებად,
ახალ სტრიქონებს აანათებდა შენი მშვენება.
    მგრამ გახსოვდეს, სიცოცხლიგან ვარ გამიჯნული,
    ახლებში რითმა დააფასე, ჩემში – მიჯნური.

ათასი ლურჯი რიჟრაჟი მაქვს მოსაგონები,
მთის მწვერვალები – ზეცისაკენ ატყორცნილები,
მნათობის ოქროს ბაგეები – ველს ნაკონები,
და წყაროები – მზის სხივებით დაკოცნილები,
მაგრამ ხანდახან იბურება ზეცის ტატნობი,
შავი ღრუბელი ეხურება ციურ მშვენებას,
მაშინ ცოდვიან დედამიწას სტოვებს მნათობი
და დარცხვენილი დასავლეთში ჩაესვენება.
ერთხელ, ცისკარზე ჩემმა მზემაც გამოაშუქა
და გულდაკოდილს გამიბრწყინა შუბლი მეფურად,
მაგრამ დიდება ბედისწერამ წამით მაჩუქა,
ჩემი მნათობი ლეგა ნისლმა ისევ შებურა.
    უსხივოდ დავრჩი, არ ვუჩივი მაინც ბუნებას,
    მიწის მზე რა, თუკი ზეცის მზეც იბურება.

რადგან შევიტყვე, რომ მზიანი დარი გვეწვია,
უმოსასხამოდ გამოველ და გავყევ გზა-შარას,
მაგრამ ღრუბელი ქარ-წვიმებით წამომეწია
და შენი სახეც, მშვენიერი, ნისლმა წაშალა.
თუმცა ბურუსში შენმა სხივმა გამოიარა,
შემისრო სახე, დაკოდილი წვიმის ღარებით,
რა მალამოა, რაიც მხოლოდ არცენს იარას,
მაგრამ ტკივილს ვერ გაიყუჩებ მისი ხმარებით?!
რას მარგებს ახლა, თუკი გული შენც გეკოდება,
მონანიება შენი შვებას ვით შევადარო?!
რა ბედენაა მუხანათის მწარე გოდება,
მისი ნახმლევი თუ ჯვარივით უნდა ვატარო?!
    მაგრამ, დაღვრილი მარგალიტად, ცრემლი ნეტარი,
    არის განწმენდა ყველა ავი ნამოქმედარის.

კარგო, ნუ ნაღვლობ, შენი ცოდვა ნუ შეგაწუხებს,
ვარდს ეკალი აქვს, ჩქერებს ქვები გამოჰყვებიან,
მზე და მთოვარე შეუბოჭავთ ღრუბლის მარწუხებს
და ხეთა კვირტების ჭიაღუა დამოყვრებია.
არავინ იცის უცოდველი ქვეყნად არსება,
ესეც ცოდვაა, მოღალატე რომ მეცოდები,
ლექსით რომ ვცდილობ შენი ქცევის შელამაზებას,
ცოდვად რომ ვიდე გამართლება შენი ცოდვების.
მე, ბრალმდებელი, სენს დამცველად გადამაქციე,
მამართლებინებ ავხორცობას – ჩადენილს გუშინ,
როს სამსჯავროზე მე ვატყუნებ ჩემივ საქციელს,
ამ დროს ტრფობა და სიძულვილი იბრძვიან გულში
    ცოდვას რომ ვიდებ, დასადნობი, ალბათ არცა ვარ.
    ყაჩაღს ვემხრობი, ვინც დამეცა გასაძარცავად.

შენი  ცოდვები, თავგასული  შენი  აცნობა,
შენი ცოდვები, თავგასული შენი ანცობა,
როცა  დროდადრო  ჩემთვის  გრძნობას  ვეღარ  იმეტებ,
ეპატიება  შენს  მშვენიერ  ყმაწვილკაცობას,
ყოველდღიური  ცთუნებებით  სავსე იმედებს.
გეტრფიან, რადგან კარგი ხარ და კეთილშობილი,
მოგერიება შემოტევის გიმძიმთ ლამაზებს,
ვიცი ვერ შეძლებ უარის  თქმას ქალის  შობილი,
თუ თვითონ ქალი საკუთარ თავს  შემოგთავაზებს.
ვაგლახ, შენ ჩემი სამფლობელოც  აღარ  დაინდე,
ვეღარ ალაგმე ჟინი შენი  ყმაწვილკაცური,
ისე გალაღდი, ჩემს მიმართაც ვერ  ირაინდე
და ასე გატყდა ორი ფიცი, დღემდე დაცული:
            მან  მიღალატა, ვისაც სატრფოდ  ვთვლიდი  ამდენ  ხანს,
             და შენც ვერ  ასცდი  სამეგობრო  ფიცის  გატეხას.

ის რომ  შენია, ეს მე ახლა ნაკლებად  მაღონებს,
თუმც  გაგიტყდები, მისი ტრფობა  მწვავდა  თავიდან,
შენ რომ  მისი ხარ, ეს ვარამი მაცლის  ძალ-ღონეს,
რადგანაც  ვიცი, უშენობას  ვერ  გადავიტან.
მაგრამ  ორივეს  გამართლებას  მაინც  მოვნახავ:
ის შეიყვარე, რადგან იცი, მეც ის მიყვარდა,
მან შეგიყვარა  ჩემი  გრძნობის  მონა ხარ,
მანაც  ტრფობა  ორგულობით გადამიხადა.
მე თუ  დაგკარგე, შენ ხომ ჩემმა  სატრფომ  მოგძებნა,
ის თუ დავკარგე, ამითი  ხომ  სატრფო  შეგძინე
და, რადგან  გახდით  ერთმანეთის  გულის  ოცნება,
მიჯნურობაში  უკვე  არც  ერთს  არ  შეგეცილეთ.
          მაგრამ  მე  და  შენ  ხომ  ერთი  ვართ, არ  გავყოფილვართ,
          მაშ, მისი სატრფო, მეგობარო, კვლავ მე ვყოფილვარ. 

როს  თვალებს ვხუჭავ თვალხილული ვხდები მაშინვე,
დღისით ვბრმავდები ,როცა ვუცქერ ამ საუკუნეს,
დაძინებისას შუაღამე აღარ მაშინებს,-
შენ მეზმანები და ეგ შუქი ფანტავს უკუნეთს .
ბნელსაც ანათებს შენი ლანდის გამოცხადება ,
ღამის აჩრდილნიც შენს სხივებში ჩანან მზესავით,
დღისით კი ,ალბათ,მზესაც ჯაბნის შენი ხატება ,
ამ მიძინებულ თვალთათვისაც შუქის მთესავი.
გავიღვიძებ და უსინათლოს დამაქვს ოცნება ,
დღის სინათლეზე დავინახო შენი დიდება,
ბნელს რომ ანათებს შენი ლანდის გასხივოსნება,
შენი მშვენების აჩრდილიც რომ არ იბინდება.
    დღე მიბნელდება ,თუ ვერ გნახე სადიადებლად
    და ღამეები გადმექცნენ განთიადებად.

ერთხელ ფიქრად რომ გაიაიქცეს ცემი სხეული,
ვერ დავაშორებს ჩვენ ერთმანეთს ზღვა თუ ტრამალი,
ვერ მომქანცავენ გზებზე გდახვეული
და უცხო მხარეს უმალ შენთან მოვალ ფრთამალი.
ფიქრი რომ ვიყო, სულ ერთია სადაც ვიქნები,
თუ გინდა შენს თავს მაშორებდნენ მთა და მინდვრები,
ზღვასა და ხმელეთს არ უფრთხიან ლაღი ფიქრები,
გაფიქრება და – სადაც გინდა გადაფრინდები.
ერთი დარდი მკლავს – ვიცი, ფიქრს ვერ დავემსგავსები,
შორით წასულო, ფრთები შენთან ვერარ გამაჩენს,
წყლისა და მიწის ნაერთი ვარ ცემი არსებით
და მოვალე ვარ დავმორჩილდე დროის განაჩენს.
    რადგან მიწა ვარ, ცად ვერ ავალ, სევდით დაღლილი,
    რადგან წყალი ვარ, წყლად დავრცები, ცრემლად დაღვრილი

ჰაერი წმინდა, ცეცხლი წმინდა – ორი კავშირი
გამოგვიგზავნე, ვით მუდმივი ორი მსახური.
შენ შემოგწირე სანახევდროდ სული დაშლილი:
ჰაერი ფიქრად, ცეცხლი ვნებად გარდასახული.
როცა ორივეს შენ გიგზავნი ტრფიალის ელჩად,
ვგრძნობ, ჩემი სულის ნახევარი როგორ მომაკლდა,
სიცოცხლის ოთხი კავშირიდან ორიღა შემრჩა
და გაძარცული დავემსგავსე ნამდვილ მომაკვდავს.
ასე მგონია ბედი შავად გამმრუდებია,
თქვენც, დარჩენილო იმედებო, ჩანხართ ობლებად,
მაგრამ ელჩები შორეთიდან კვლავ ბრუნდებიან,
ჩემი მიჯნურის კარგად ყოფნის მახარობლებად.
    ვღაღადობ, დაბრუნდნენ, არესრულეს თავის მიზანი,
    მაგრამ, ვაგლახ, რომ ხვალ ორივეს გამოგიგზავნი.

თუმც მიჩანჩალებს ჩემი ცხენი, არ ვსაყვედურობ,
აღარ სჭირდება ჩემს ბედაურს ფრთებად ქარები,
იცის არსაით მივიჩქარი საუბედუროს.
შენგან მივდივარ, სენსკენ ხომ არ მოვეჩქარები?!
დაბრუნებისას მომინდება ლაღი ჭენება,
ალბათ, ვინატრებ ქარიშხალმა რომ დაუბეროს,
მაშინ შურდულიც, ალბათ, ზანტად მომეჩვენება
და მომინდება ცეცხლოვანი რაში უბელო.
თუმცა ჩემს სურვილს ვერ გაასწროს თვითონ პეგასმა,
ჩემი სურვილი, ვიცი, გზაში არ დამაყოვნებს,
თუკი სიყვარულს უფრთამალეს რაშად შევკაზმავ,
მე ჩემი ცხენის ჯალაგობაც არ დამაღონებს.
    თუ ფეხს ითრევდა, როს ვტოვებდი ძვირfას მეგობარს,
    ახლაც იაროს, მე ტრფიალის ფრთებიც მეყოფა

იმ მდიდარს ვგევარ, საგანძურს რომ თავზე აკვდება,
თანაც ყოველ ჟამს შეუძლია სკივრის გაღება,
მაგრამ სიხშირით ნეტარება რადგან ბლაგვდება,
თავს იკავებს და თავდაჭერა ეამაყება.
დღესასწაულიც გვხიბლავს თავის იშვიათობით
და ამიტომაც მობეზრება აღარ უქადის,
არც გულქანდაში აასხამენ ალმასს ათობით,
რომ ამ სიხშირით არ დაკარგონ ეშხი გულქანდის.
ჩვენ რომ გვაშორებს დრო, იმ მდიდრის სკივრს ედარება,
ამიტომ, ვიცი, არასოდეს არ მომწყინდები,
და არ არსებობს უმაღლესი სხვა ნეტარება,
როცა უეცრად შენ ჩემს თვალწინ ამობრწყინდები.
    ჩემდენ სიხარულს ქვეყანაზე ნეტავ ვინ იტანს: -
    შენთან ყოფნითაც ვნეტარებ და მოლოდინითა

ნეტავ ვიცოდე, რისგან ხარ ნაქანდაკარი,
ძეხორციელს ხომ მხოლოდ ერთი ჩრდილი დაყვება?
არავის ახსოვს საოცრება, ალბათ, ამგვარი -
შენ რომ უთვალავ ჩრდილად დაგდევს შენი სახება.
შენი მნახველის მზერას აღარ ელამუნება
დღეს ადონისის წმინდა სახე, მხატვრის ნათალი,
თითქოს ელენეს დააფრქვი მადლი ბუნებამ,
მაგრამ შენა ხარ ელინური მისი ბადალი.
გაზაფხულზე რომ ვერ შორდება თვალი განთიადს,
შემოდგომაზე რომ გვიტაცებს უხვი ბარაქა,
ეს ყველაფერი შენი სახის მკრთალი ლანდია,
თვითონ მშვენებაც შენს სიტურფეს მაინს არა ჰგავს.
    შენ გარეგნობას მოსახელე ბევრი ჰყოლია,
    შენი გული კი, ჯერ არავის გამოჰყოლია.

მშვენიერება კიდევ უფრო მშვენიერდება,
ჭეშმარიტება თუკი ამკობს ძვირფას ვარაყად,
ყვავილთა შორის ღირსეულად ვარდი ბერდება,
რადგან ლამაზმანს სურნელშიაც ტოლი არა ჰყავს.
ასკილის ბუჩქი ანთებული რად არ მიზიდავს,
ქვეყნად ხომ მისი უშნოობაც არავის უთქვამს,
ვარდს ემსგავსება ეკლითაც და სიყრმიზითაც,
როდესაც კვირტებს დაუხეთქავს ზაფხულის სუნთქვა.
ასკილი მართლაც გარეგნული ფერებით ბევრს სჯობს
და იერითაც ხომ წააგავს ვარდის სახებას,
მაგრამ ის კვდება და სიკვდილით სიცოცხლეს ვერ შობს,
მკვდარი ვარდი კი სურნელებად გარდისახება!
      სატრფოც დაჭკნება, დღეს რომ ასე ვხედავ მოხდენილს,
      მაგრამ ჩემს ლექსში მისი სული მზედ აღმოხდების!

როცა მეფეთა აკლდამებიც წარიხოცება,
ვერ აღუდგება ლექსის ძალას დრო და განგება,
ჩემს სტრიქონებში იკიაფებ, როგორც ოცნება,
ოდეს დრო -  ჟამის ხავსით ქვებიც დაიჟანგება.
ქანდაკებებსაც გადაბუგავს ომის სახმილი,
გაცამტვერდება ხუროთმოძღვრის ნამოღვაწარიც,
შენ კი, ვერაფერს ვერ დაგაკლებს მარსის მახვილი,
შენ შეგიფარებს პოეზიის დიდი ტაძარი.
თვითონ სიკვდილმა ვერ შეწყვიტოს შენი ცხოვრება,
ვერ მოგერიოს სიძულვილით ბედი მსახვრელი,
შენი სახელი კაცთა მოდგმას ემახსოვრება,
განკითხვის დღემდე იდიადებს შენი სახელი
    დღე უზენაეს განკითხვისა სანამ დადგება,
    შენ საცხოვრისად ჩემი ლექსი გამოგადგება.

ჩენი ბრალია, რომ არ მძინავს ღამით ამდენხანს?
რომ ვერ მოვხუჭე თვალნი სიზმარმორეულები?
რატომ მარგუნე ამ ნანატრი ძილის გატეხა,
რად მომისიე შენი ავი ორეულები?
იქნებ, მესტუმრა სენი სული ასე შორიდან,
და ცემს ღამეულ ნამოქმედარს ფხიზლად ჯაშუშობს,
რომ საშინელი რამე ცოდვა შეთხზას ჭორიდან
და შენი იჭვი ადრინდელი, არ მოაშუშოს?!
თუმცა ვინ მისცა შენს სიყვარულს ძალა ამხელა?!
ძილს საკუთარი სიყვარული მიტეხს მარადჟამს,
მან მაიძულა ამ უძილო თვალთა გახელა
და ჩემმა ტრფობამ დამაყენა ღამის დარაჯად.
    ეს უძილობა სენს სიყბარულს არ გამოსახავს,
    რადგან ყველასთან ახლობლობ და ჩემგან შორსა ხარ!

ცოდვა დამედო, - შემიყვარდა ჩემივე თავი,
თავმოთნეობამ სული ჩემი მოინადირა
და რადგან ვატყობ, ძალა არ მაქვს გუმანთან დავის,
ამ სენისაგან ვერაფერი მიხსნის ადვილად.
ცემზე ლამაზი სხვა არავინ არ მეგულება,
მხიბლავს ეს სახე, ღვთაებრივად ჩამონათალი,
მჯერა, რომ მართლაც სრულყოფილი შექმნა ბუნებამ,
მჯერა, რომ ქვეყნად არ არსებობს ჩემი ბადალი.
მაგრამ როდესაც ჩემს უტყუარ სარკეს ჩავხედავ,
შევეფეთები დაბერებულ სახეს საშინელს,
მაშინვე ვხვდები, რომ გონებამ გამათავხედა
და საკუთარი თავის ტრფობა კვდება მაშინვე.
    მე ჩემი თავი შენმა ტრფობამ თუ შემაყვარა,
    შენი ნორჩობის გაზაფხულით ვფერავ ჭაღარას.

შენს გარეგნობას ნაკლი არც კი მოენახება,
ყველას ატყვევებს მაგ ნაძერწი სახის დიდება,
შენთვის არავინ არ იშურებს ხარკის გაღებას.
ქება - დიდებას შენი მტერიც არ ერიდება.
გარეგან სახეს გარეგნულად აქებენ მხოლოდ.
ბევრ შენს მეხოტებს გულში თურმეიჭვი სდებია,
და მაგ სახელის შარავანდედს ეღება ბოლო,
როცა შენს სულის სიღრმეებში იჭვრიტებიან.
ფიქრობენ სულიც მათთვის ნათლად გამოკვეთილა,
რადგან იციან შენი ზოგი ნამოქმედარი,
არამზადები გიყურებენ ვითომ კეთილად,
შმორით იცვლება სურნელება მართლაც ნეტარაი...
         ვეღარ ახერხებ სულიც სახეს რომ დაამგვანო,
         რადგან დაცურავ უნიჩბოდ და უიალქანოდ.

რომ გაგინებენ, მას, ჩემო, რად ვერ ეჩვევი,
ჭორი ხომ მუდამ სილამაზის იყო მხლებელი,
მშვენიერებას სამკაულად დააქვს ეჭვები
და ცის სილურჯეც ყვავს არ დარჩა ხელუხლებელი.
ვერა გაგაკლოს, ღირსეული თუკი დაეჩა ხელუხლებელი
ვერა დაგაკლოს,ღირსეული თუკი დარჩები,
შენი სახელლი ჭორმა მხოლოდ განადიადოს,
ჭიაღუასაც ხომ იზიდავს კვირტი ნარჩევი
და შენ კვირტი ხარ, სილამაზევ, საგანთიადო!
თუმც გიძლევია საფრთხეები ყმაწვილკაცური,
გიზეიმია ცდუნებებთან ომის მოგება,
შენი სახელი ამ ბრძოლებში წმინდად დაცული
მაინც სუსტია შავი შურის დასაოკებლად.
    და ოდნავ რომ არ გიბღალავდეს სახელს სოფელი,
    გულთა სამყარო დაგრჩებოდა განუყოფელი.

არ დამიტირო, ამ ქვეყნიდან თუკი წავედი,
თული ამცნობენ დედამიწას გლოვის ზარბი,
რომ სამყოფელად ავირჩიე ბნელი შავეთი
და მივატოვე სააქაო შესაზარები.
და თუკი მერე გადიკითხავ შენ ამ სტრიქონებს,
პოეტის ბედზე არ დაღვარო ცრემლი მდუღარე,
მე მირჩევნია, ნურასოდეს ნუ მომიგონებ,
თუ ჩემზე ფიქრი აგატირებს და გამწუხარებს,
ო, მოიგონე ამ ტანჯული ლექსის მუდარა,
იქნებ მე მაშინ იკვ ნაცრად ვიყო ქცეული,
როცა ჩემს სხეულს გადაფარავს ღამის სუდარა,
შენს სიყვარულსაც მიაყარე მიწა წყეული.
    თორემ ნაღველი შენს სახეზე ღარებს გააჩენს
    და მაგ ტრფობისთვის გამოგიტანს ხალხი განაჩენს.

რომ არ მოგიხდეს ქვეყანაზე თავის მართლება:
რატომ გიყვარდი, ტრფობის ღირსი ჩემში რა იყო,
შენ ნუ მიგლოვებ, დამიტირონ კუბოს სანთლებმა,
შენი ჩემდამი სიყვარული მიწამ წაიღოს.
რადგან ღირსებებს მოკლებულა ჩემი არსება,
ჩემს ქებას მხოლოდ ტყუილით თუ გაიადვილებ,
მხოლოდ სიცრუე თუ შეიძლებს ჩემს დაფასებას,
თორემ სიმართლე ძუნწად ეტყვის ხალხს სინამდვილეს.
და თუ იფიქრებ, რომ ტყუილით სიყვარულს იცავ,
სიმართლეს აღარ გათქმევინებს შენი ნაღვლი,
სხეულთან ერთად ჩემი ხსოვნაც მიეცი მიწას,
რომ ასე ურცხვად არ შებღალოს შენი საახელი.
    არარა ვიყავ და გამკიცხავს ყველა თაობა,
    შენც გაგკიცხავენ, რომ გიყვარდა არარაობა

შენ ჩემში უკვე შემოდგომის სიშიშვლეს ხედავ:
რტოებს სიყვითლე ფოთლებისა შემოძარცვია,
ფრინველთ გალობა შეუცვლია გოდებას ხეთა
და ტყეს სამოსი არასოდეს თითქოს არ ცმია.
შენ ჩემში ხედავ წარსულ დღეებს მიმწუხრიანებს,
მეწამულ სხივებს დასავლეთის ცაზე მოფენილს,
ქრება ნათელი, შუაღამე ავად ხრიალებს
და მოუსავლეთს ემგვანება წუთისოფელი.
ვიცი, რომ უკვე მიმქრალ კოცონს მადარებ გულში,
ღადარი დღებს დაუნაცრავთ, ცხარე ცრემლიანთ,
და რაც სინაზით ძიძაობდა სიცოცხლეს გუშინ,
ახლა მისისვე სასიკვდილო სარეცელია.
    რაც უფრო ამჩნევ, - სააქაოს თითქმის არღა ვარ,
    მით უფრო მეტრფი, ვით განწირულს დასამარხავად.

როცა სიკვდილის ცივი სხივი შემომაშუქებს,
ვიცი, ვერავინ ვეღარ შეძლებს გამოსარჩლებას,
მაგრამ წასვლამდე ჩემს სიცოცხლეს ლექსებს ვაჩუქებ
და ეს სტრიქონი უკვდავების ძეგლად დარჩება.
ვიცი,ამ ფურცლებს ვერ დაფარავს ჟამის სუდარა,
რადგან შენშია ჩემი ლექსი - ჩემი ქონბა,
მიწად ვიქცევი, მიწას მეტი არა უნდა რა,
სხეული მიაქვს, სულს გიტოვებს ჩემს მოგონებად,
შენთვის იცოცხლებს ეს სტრიქონი ათასფერება,
ის, რაც მოკვდება, ჭია - ღუას დარჩეს სათრევად,
სხეულს მიწიერს არამზადის დაშნაც ერევა,
ამიტომ მისიმოგონება არც გეკადრება.
    სხეულს დაჰკარგავ, თუ სიკვდილი მიუახლოვდა,
    მაგრამ დაგრჩება, სხეულში რომ სული სახლობდა.

სულის მალამოდ გადამექცა შენი ზმანება,
როგორც ბუნებას გაზაფხულის წვიმა შხაპუნა,
მე შენთვის თავი შესარისხად არ მენენება,
მე ის ძუნწი ვარ, ქონებამ რომ დააძაბუნა.
ხან მემეტება ჩემი განძი გამოსაჩენად,
ხან ვშიშობ, - მძარცველ დროისგან ვერვინ დამიცავს,
ხან მინდა შენთან, საგანძურო, მარტო დარჩენა,
ხან მინდა შენით თვალი მოვჭრა მთელს დედამიწას.
ხან შენი ცქერით სული სავსე ზღვას ედარება,
ხან კი მონატრულს უშენობა ცცხლად მედება
და მე არა მსურს ქვეყანაზე სხვა ნეტარება,
გარდა იმისა, რაიც ჩემთვის გაგემეტება.
    ხან მეზმანები, ხან გულგრილად თვალსაც გარიდებ,
    ხან ღატაკი ვარ, ხან ვერ ვითვლი თვალ - მარგალიტებს.

გინდ შენ მოესწრო ჩემი ცხედრის გამოსვენებას,
გინდ მე მომიხდეს შენს საფლავზე გლოვა-გოდება,
მაინც არასდროს არ მოკვდება შენი ხსენება,
ჩემი სული კი აღარავის მოაგონდება.
შენ თვით სიკვდილი უკვდავებას დაგადგამს დაფნად,
მე კი მოვკვდები და არავინ აღაარ მინატრებს,
მე ეს ცხოვრება მომიზომავს უბრალო საფლავს,
შენ ხალხის გულში საუკუნოდ დაიბინადრებ.
მე შენ ძეგლს გიდგამ ჩემი ლექსის უკვდავი სიტყვით
და როს მე და შენ ამა ქვეყნად აღარ ვიქნებით
შენს სადიდებელს მომავალი თააობაც იტყვის,
გადაეცემა შთამომავალს შენი ფიქრები.
    რადგან შენს პოეტს უკვდავების ლექსები უთქვამს,
    ყველა სულდგმულის ბაგეებზე დარჩები სუნთქვად.

შენ ჩემს მუზასთან რადგან არ ხარ ჯვარდაწერილი,
სხვა პოეტებით გატაცება არ გეკრძალება,
მხოლოდ ამ ლექსით მოხიბლული ვიცი ვერ ივლი,
როს სხვათა ხოტბა შენი გულის კარსს ეძალება.
გონიერებაც მოუცია შენთვის განგებას
და შენს საქებრად ჩემი სიტყვა გეცოტავება,
ამიტომ გინდა განგადიდონ სხვათა ჩანგებმა,
რაც ვერ შეიძლეს ამ ლექსებმა, საცოდავებმა.
მაგრამ მე ვიცი, მათი ძალა დაიშრიტება,
ენამჭევრობა მეტოქეთა მე არ მaშინებს,
მალე მიხვდები ამ უბრალო ლექსის დიდებას
და ალალ სიტყვას დაედება ფასი მაშინვე.
    მჯერა სიყალბის მოყვარულად შენ რომ არ ივლი,
    რადგან მაგ ღაწვებს არ სჭირდება ფერუმარილი.

რადგან ხოტბა მაგ სიტურფეს არა სჭირდება,
ნაზი ლექსებით არ მიქია შენი არსება;
ვიცი, იმდენად ლამაზიაა შენი დიდება,
რომ არ სჭირდება პოეტების შელამაზება.
შენი სიტურფე მომეფინა გულზე მალამოდ
და მის საქებრად უძლურია ლექსის ღაღადი,
მაგ მშვენებისთვის დღევანდელი მოცვდა ყალამი:
ვინ გადმოხატოს შენი სახე - ღმერთის ნახატი?!
შენ ეს სიჩუმე თურმე ცოდვად გაქვს მიჩნეული,
მე კი ცოდვების გამართლება იმ ცოდვით მინდა,
რომ შენს დიდებას არ ვაკადრე ლექსი სნეული
და სიმახინჯეს ავაშორე მშვენება წმინდა
    შენი უბრალო გამოხედვა უფრო მეტია,
    ვიდრე ის ქება, პოეტებს რომ გაუბედიათ.

შენმა მგოსანმა თავის ნათქვამს რა დაუმატოს,
თუკი იტყვის, რომ „შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ“
ამ ამაღლებეულ სტრიქონს თვითონ უნდა უმადლოს,
რადგან სხვა სიტყვა შენს დიდებას მხოლოდ შელახავს.
თუ სხვა მგოსანი სატრფოს ქებას არ აზვიადებს,
მისი კალამი უსუსრი არც ღირს შენახვად.
შენი პოეტი თავს იმითაც განადიადებს,
თუკი იტყვის, რომ: „შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხაარ“!
საკმარისია გადმოხატოს შენი მშვენება,
არ დაგაკნინოს შენ, ბუნების დიდო გვირგვინო!
მისი მნათობი აღარასდროს ჩაესვენება,
მისმა სახელმა უკვდავების ცაზე იგვირგვინოს.
    და მე მაკვირვეს ქებისადმი შენი განწყობა,
    შენი ქება ხომ არისს შენივ შეურაცხოფა!

დადუმებული ჩემი მუზა ვერ გესალმება,
სხვევი კი, ამ დროს, შენი ქებით გალაღებულან,
გადაქცეულან მელექსენი ოქროს კალმებად,
ხან ძველებურად გიმღეროიან, ხან ახლებურად.
მე მუნჯადა ვარ, ულექსობას ვითმენ და ვითმენ,
სხვები კი სწერენ ჩინებულად ლექსებს მაცდურებს,
მეც მათ ჰიმნებზე „ამინს“ ვამბობ, ვით მედავითნე
და შენს საქებრად ნათქვამ სიტყვას სხვას ვუდასტურებ.
სხვა როს გადიდებს, მე ყოველთვის მას ვეთანხმები,
თუნდ მეცოტაოს მისი სიტყვ ხოტბად დანთქმული,
მე გულში გაქებ, უხილავი შენი თანმხლები,
რამეთუ შენ ხარ ჩემი ლექსი, ჩემგან ართქმული.
    რადგან სიტყვისთვის მეხოტბეებს წყალობ აქამდე,
    მეც შემიწყალე, თუ უსიტყვოდ აზრი გაგანდე!