ღამეა ახლა და გათოშილ
სიზმრებს ვაწყდები,
მთვარეულივით
ვებრძვი სივრცეს_
ჭაობს ჭანგიანს...
ღამეა ახლა,
ეული და კვალარეული,
ვრწმუნდები უფრო,
რომ ეს ღამე ჩემი სახლია...

ბავშვობის სახლი _
ობიანი,
დახავსებული,
უკაცრიელი,
დარდის ჯანღში
გამოხვეული...
მე კი მგზავრი ვარ,
უგზო გზებით შინ მიმავალი,
მაგრამ მის ახლოს
ვერმისული,
ვერმიღწეული...

გასხლტა ბავშვობა,
მოღალატის დაჰყვა ბუნება!
დატოვა სევდა,
შეშფოთება
და შეცბუნება,
წლებია ვცდილობ,
ჯიუტად
და სულმოუთქმელად,
თუმცა არადა არ მეღირსა
შინ დაბრუნება!

ზღვა კი მიმელის,
გატრუნულა ჩემს
სახლთან ახლოს,
ლოდინით დაღლილს
მხოლოდ სევდა
შერჩა საოხად,
მე კი სხვა ნაპირს
მივადექი და
სხვის ქალაქში,
სხვის სახლს ვდარაჯობ,
სხვის საბურველს
ვიხდი სამოსად..

გავიქცე უნდა...
მეხუთება სული უკუნში,
მე _ სხვადქცეული,
საკუთარ თავს
ამაოდ ვეძებ,
ბავშვობის სურნელს,
ქარსგაყოლილს
შემორჩა თუმცა,
მარადბავშვური და
ნაცნობი
ფიქრები შენზე...

ღამეა ახლა და გათოშილ
სიზმრებს ვაწყდები...
მთვარეულივით
ვებრძვი სივრცეს_
ჭაობს ჭანგიანს,
ღამეა ახლა,
ეული და კვალარეული,
ვრწმუნდები უფრო,
რომ ეს ღამე
ჩემი სახლია...